" ေကတီဗီ၊ မာဆတ္" "၀င္ေနၾက ေကာင္မေလး ရွိလား" ““ဘယ္ႏွဆက္ရွင္ေနမွာလဲ””

အထက္ပါ ေခါင္းစဥ္မွာ သင္ေနရာ တစ္ခုသို႔ (သို႔မဟုတ္) အခန္း တစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ပထမဦးဆံုး အေမးခံရမယ့္ ေမးခြန္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ သင္အေမး ခံရႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္း ကေတာ့ ““ဘယ္ႏွဆက္ရွင္ေနမွာလဲ”” ျဖစ္ပါတယ္။ 

ကၽြန္မ နာမည္လား . . 

အေမ ေပးခဲ့တာေတာင္ ေမ့ေတ့ ေတ့ရယ္၊ 

ကၽြန္မနာမည္ ၾကယ္စင္၊ 

ကၽြန္မနာမည္ နံနက္ခင္း၊ 

ကၽြန္မနာမည္ တာရာ၊ 

ကၽြန္မနာမည္ အလကၤာ၊ 

ဟုတ္တယ္ေလ . . 

ကၽြန္မတို႔ မတည္ၿမဲၾကဘူး။ 

““ကဗ်ာေရ “ဘိုင္” ေရာက္ေနတယ္”” လို႔ ေအာ္ဟစ္ ႏိႈးသံေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထလိုက္ ရပါတယ္။ နာရီပိုင္းမွ်သာ အိပ္ရေသးတာမို႔ ေခါင္းေထာင္ခ်င္စိတ္ မရွိေပမယ့္လည္း “ဘိုင္”ဆိုတဲ့ အသံေၾကာင့္ သူမရဲ႕တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းခြင္ အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းကို မေျပး႐ုံတမယ္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ 

“ဘိုင္” ဆိုတာက ယေန႔ေခတ္ ေကတီဗီ၊ အႏွိပ္ခန္းေတြကို လာေရာက္ အပန္းေျဖၾကတဲ့ အမ်ဳိးသားေတြက သေဘာၾကတဲ့ ေကာင္မေလး ေတြကို အခန္း၀င္ဖို႔ By Name နဲ႔ ေခၚယူတာကို “ဘိုင္”လို႔ အစြဲျပဳျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ 

ကဗ်ာ တစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ေရာက္သြားတဲ့ အခါ လာေနက် ဧည့္သည္က ေမြ႕ယာထက္မွ လဲေလ်ာင္း ေနပါတယ္။ ဧည့္သည္ရဲ႕ ေျခရင္း မွာ ေနရာ ၀င္ယူလိုက္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ သူမရဲ႕ လုပ္ငန္းကုိ စတင္ လိုက္ပါတယ္။ 

အခ်စ္တဲ့ ... 

ရွင္ေလခ်ဥ္ တက္လိုက္သလား ... 

ဘီယာေစာ္ နံလိုက္တာ။ 

““တစ္လကို လစာ တစ္ေသာင္း ရတယ္။ One Section ၀င္ရင္ (၅၀၀) ရတယ္။ တစ္လလံုး ေပါင္းရင္ေတာ့ တစ္သိန္းေက်ာ္ေတာ့ ရတယ္။ လုပ္ရတာ မတန္မွန္း သိေပမယ့္ ရြာမွာေနရင္ ဒီေလာက္ မရဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ လုပ္ေနရတာ”” လို႔ ကဗ်ာက ဆိုပါတယ္။ 

အတန္း ပညာကို ရွစ္တန္း အထိသာ သင္ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ သူမရဲ႕ မိသားစုမွာ ေယာက်္ားသား မရိွတာေၾကာင့္ အႀကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ သူမဟာ အားကိုးရွာတဲ့ အေနနဲ႔ အသက္ (၂၀) အရြယ္မွာ ပန္ရံ လုပ္သား တစ္ဦးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ သက္တမ္း တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူ ေသဆံုး သြားတာေၾကာင့္ ထပ္မံၿပီး အားကိုးရာမဲ့ ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ေတာမွာရိွတဲ့ ေကာက္စိုက္ အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ကိုင္ၿပီး မိသားစု စား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္း ခဲ့ပါတယ္။ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲလာလို႔ အညာ ေဒသဟာ မိုးေခါင္ ေရရွားၿပီး တျဖည္းျဖည္း အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္လာ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး အထည္ဆိုင္ တစ္ခုမွာ တစ္လ ငါးေသာင္းနဲ႔ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ေန၊ စားစရိတ္ေတြ ရိွေနတာေၾကာင့္ အေမ့အိမ္ကို ပိုက္ဆံ ျပန္မပို႔ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္နဲ႔ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

““ဒီအလုပ္ လုပ္တာ အေမကို ေပးမသိဘူး။ အထည္ဆိုင္မွာ လုပ္တယ္လို႔ပဲ ေျပာထားတယ္”” လို႔ သူမက ဆိုပါတယ္။ 

ေက်းလက္ ေဒသေတြမွာ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါး လာမႈေတြေၾကာင့္ မိသားစု စား၀တ္ ေနေရးအတြက္ အႏွိပ္ခန္းေတြ ကို ေရာက္သြားတဲ့ အႏိွပ္ သမေလးေတြ မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ 

နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒသႀကီးက အမ်ဳိးသမီး တခ်ဳိ႕ဟာ KTV ၊ အႏွိပ္ခန္းေတြကို ေရာက္ရွိ သြားသူေတြလည္း ရွိေနၾကပါတယ္။ အဲဒီ လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္ ေနၾကသူေတြ ထဲမွာ အေ၀းသင္ တက္ေနသူေတြ၊ ဘြဲ႕ရထားတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ 

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အႏွိပ္ခန္းေပါင္း မ်ားစြာရိွၿပီး၊ ေစ်း အမ်ဳိးမ်ဳိး သတ္မွတ္ ထားေလ့ ရိွၾကေပမယ့္ အႏွိပ္သမေတြ ရရိွတဲ့ ႏႈန္းထား ကေတာ့ ကြာျခားမႈ သိပ္မရိွပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ အလုပ္ခ်ိန္ကို အတိအက် သတ္မွတ္ထားျခင္း မရိွပါဘူး။ ဒီလို လုပ္ကိုင္ ေနရေပမယ့္ ရရိွတဲ့ လုပ္ခ လစာဟာ ေပးရတဲ့ အလုပ္ခ်ိန္၊ ၀တ္စားစရိတ္ ေတြနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ အိမ္ျပန္ ပို႔ဖို႔ ႀကိဳးႀကိဳး စားစား ပိုက္ဆံ စုရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ 

““ဧည့္သည္ရိွတဲ့ အခ်ိန္က အလုပ္ခ်ိန္၊ ဧည့္သည္ မရိွတဲ့ အခ်ိန္က နားခ်ိန္ပဲ””လို႔ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီးရဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္ တစ္ခုမွာ ဖြင့္လွစ္ ထားတဲ့ အႏွိပ္ခန္းက အႏွိပ္သမ ပပက ဆိုပါတယ္။ အသက္ (၁၉) ႏွစ္သာ ရိွေသးတဲ့ ပပ ဟာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းမႈေၾကာင့္ သူမ (၁၆) ႏွစ္ အရြယ္ ကတည္းက အႏွိပ္ခန္းေတြမွာ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီး မီးပူ တိုက္ထားတဲ့ ေဘထုပ္ထည္ ကို ၾကည့္သလို 

ရွင္ ကၽြန္မကို မၾကည့္ပါနဲ႔။ 

ငယ္ရြယ္တဲ့ အျပင္ ႐ုပ္ရည္ အသင့္ အတင့္ ရိွတဲ့ သူမမွာ ပံုမွန္ ဧည့္သည္ေတြ ရိွတာေၾကာင့္ သာမန္ အႏွိပ္သမေတြ ထက္ေတာ့ ၀င္ေငြ အနည္းငယ္ ပိုရတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ သာမန္အား ျဖင့္ေတာ့ (၁၉) ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ပပရဲ႕ အသက္ရြယ္ဟာ တကၠသိုလ္ စာသင္ခန္းထဲမွာ ရိွေနသင့္ေပမယ့္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လက္ရိွမွာေတာ့ ပပဟာ အမ်ဳိးသား အခ်ဳိ႕ကို ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးေနရတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ရိွ ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမလို ငယ္ရြယ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြဟာ အႏွိပ္ခန္း အျပင္ အျခား ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ငန္းေတြမွာလည္း မ်ားစြာ တည္ရိွ ေနၾကပါတယ္။ 

တကယ္ေတာ့ 

ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာရတာလည္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး 

အိုစမာဘင္လာဒင္ ေသဆံုး သြားတာလည္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔ တျခားစီ။ 

ေဒၚလာေစ်း ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး 

ကၽြန္မတို႔ကို ေရးႀကီး ခြင္က်ယ္ ကဗ်ာစပ္ မေနပါနဲ႔ ရွင္ရယ္။ 

သို႔ေသာ္လည္း ဒီလို လုပ္ငန္းေတြကို အစိုးရက တရား၀င္ ခြင့္ျပဳထားျခင္း မရိွတာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီး ငယ္ေတြဟာ ပုန္းလွ်ဳိး ကြယ္လွ်ဳိး လုပ္ကိုင္ ေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူမတို႔ဟာ မည္မွ်ပင္ လုပ္အား ေခါင္းပံု ျဖတ္ခံရသည္ ျဖစ္ေစ၊ မည္မွ်ပင္ အဓမၼ ေစခိုင္းခံရ သည္ျဖစ္ေစ မည္သူ႔ကိုမွ မတိုင္ၾကားရဲဘဲ ဘ၀ကို ႀကံဳသလို ေျဖရွင္း ေနၾကရပါတယ္။ 

““ကိုယ္တိုင္က တရားမ၀င္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရေတာ့ သူတို႔ ေျပာတဲ့ အတိုင္းပဲ လုပ္ေပး ရတာေပါ့။ ေနမေကာင္းလို႔ မ၀င္ခ်င္ဘူးေျပာ လည္း မန္ေနဂ်ာက ခြင့္မေပးဘူး။ မ၀င္ရင္ တစ္လလံုး လုပ္ထားတဲ့ ပါမစ္နစ္ထဲက ျဖတ္မယ္ ဆိုေတာ့ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ရတာ၊ မေက်နပ္ လို႔လည္း တိုင္လို႔ မရဘူးေလ။ ဘ၀ေပး ကုသိုလ္ေပါ့”” လို႔ ပပက ေျပာပါတယ္။ ေငြေၾကး ရယူကာ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးေနရသူေတြ ျဖစ္လို႔ ကၽြန္မတို႔က ေသြးဆာေနတဲ့ က်ားဆိုးေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေငြတစ္ခုတည္း သာျမင္တဲ့ အလုပ္ရွင္ကို ေၾကာက္ရတယ္လို႔ အႏိွပ္သမ တစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။ လူ႔ အခြင့္အေရးလို႔ တြင္တြင္ သံုးလာတဲ့ အေျခအေနမွာ သူတို႔ ဘ၀ေတြကို ကာကြယ္ ေပးႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ေခါင္းပံု မျဖတ္ခံရဖို႔၊ အဖိႏွိပ္မခံရဖို႔ ဘယ္အမ်ဳိးသမီး အဖြဲ႕အစည္းေတြက ေတာင္းဆို ေပးသလဲ၊ ဘယ္မ်ဳိးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက စဥ္းစား ေပးဖူးသလဲ။ 

အႏွိပ္ခန္းေတြဟာ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ အတြက္ တရား၀င္ လိုင္စင္ မေပးသင့္ဘူးလို႔ ရြံ႕ရွာတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာၾကားေနတဲ့ အမ်ဳိးသားေတြ ကေရာ အႏွိပ္ခန္းေတြကို တကယ္ပဲ မသြားၾကဘူးလား။ 

လိုအပ္ခ်က္ အရ ရွိတာေတာ့ ရွိပေလ့ေစ၊ တရား၀င္ေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ ဆိုတဲ့ အေျခအေနမွာ အႏိုင္က်င့္ ခံရမႈေတြ၊ အေမွာင္ က်သြားတဲ့ ဘ၀ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွႏိုင္ပါတယ္။ 

ဒါ့အျပင္ ပပ တို႔လုိ အႏွိပ္ခန္းမွာ လုပ္ကိုင္ ေနၾကရတဲ့ အႏွိပ္သမ ေတြဟာ သာမန္ လုပ္သားေတြလို လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ သြားလာခြင့္ မရိွၾကပါဘူး။ တစ္ရက္ကို မိနစ္ပိုင္းမွ်သာ အျပင္ ထြက္ခြင့္ ေပးထားၿပီး သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်မွ ၀င္ေရာက္ မိရင္ေတာ့ ေငြဒဏ္ေပး ေဆာင္ ၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူမတို႔ဟာ အခ်ိန္တိုင္း လိုလို အႏွိပ္ခန္းမွာ ရိွေနၾကၿပီး လာေရာက္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

KTV ၊ အႏိွပ္ခန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္ ေနသူေတြဟာ တရား၀င္ လုပ္ငန္းေတြ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ သူတို႔ကို အကာအကြယ္ ေပးမယ့္ အဖြဲ႕အစည္းေတြ မရွိပါဘူး။ တျခား လုပ္ငန္းခြင္ ေတြမွာေတာ့ အလုပ္သမားေတြကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြ ရွိၾကေပမယ့္ ဒီလုပ္ငန္းေတြဟာ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မကိုက္ညီဘူးလို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရက သတ္မွတ္ ထားတာေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္ၾကရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးဟာ ဆံုး႐ံႈး ေနရဆဲ ျဖစ္ ေနပါတယ္။ 

““တစ္ေနကုန္ လက္ေတြနာ ေနေအာင္ ႏိွပ္ႏိုင္ နင္းႏိုင္မွ တစ္ေန႔ကို ငါးေထာင္ မရဘူး။ ဒါကို ႏွမခ်င္း မစာမနာ သားေျပာ မယားေျပာ ေျပာတဲ့ သူေတြက ရိွေသးတယ္တဲ့။ အေျပာ မခံႏိုင္လို႔ ျပန္ေျပာ ျပန္ရင္လည္း မန္ေနဂ်ာက ေဖာက္သည္ ပ်က္တယ္ဆိုၿပီး ဆူတာ၊ ဆဲတာ ခံရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြေအာင္ ေနေပး လိုက္ရတာေပါ့”” လို႔ ကဗ်ာက ေျပာပါတယ္။ 

အခုလို လူအမ်ားရဲ႕ စိတ္မွာ အႏွိပ္ခန္း ဆိုတာဟာ မေကာင္းတာ လုပ္စားတဲ့ အခန္းလို႔ အျမင္လြဲမွား ေနတာေၾကာင့္လည္း ကဗ်ာ တို႔လို ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္ လုပ္ငန္းကို တရားမ၀င္ လုပ္ေနၾကရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြဟာ လူမႈ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခြဲျခား ဆက္ဆံခံရမႈေတြ ရိွေနတယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူမတို႔ လုပ္ငန္း ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရိွတဲ့ လူေတြရဲ႕ ခြဲျခား ဆက္ဆံမႈေတြက သူမတို႔ကို ပိုၿပီး သိမ္ငယ္ ေစတယ္လို႔ ေျပာပါ တယ္။ 

ဟုတ္ပါတယ္ ... 

ဟုတ္ပါတယ္၊ 

ကၽြန္မတို႔ အလုပ္က သဒၵါ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းနဲ႔ မကိုက္ညီပါဘူး။ 

ကၽြန္မတို႔ ဘ၀ေတြကလည္း ၀ါက် တည္ေဆာက္ပံု မမွန္ကန္ပါဘူး။ 

ဒါေပမဲ့ ... 

ဒါဟာ အေမွာင္နဲ႔ ခ်ိန္တြယ္ရတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈပါရွင္။ 

““ကၽြန္မတို႔က ဒီဆိုင္မွာ ေနတာ ကိုသိေတာ့ မေကာင္းတာ လုပ္စားတဲ့ မိန္းမလို႔ ထင္ၿပီး ေရာဂါရိွတဲ့ ေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံၿပီး ေစ်းမေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြရိွတယ္။ အဲဒီအခါ က်ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ သနားမိတယ္””လို႔ ပပ က ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ သူမရဲ႕ အေတြ႕ႀကံဳ တစ္ခုကို အေျခခံၿပီး ေျပာပါတယ္။ 

တကယ္ေတာ့ အႏွိပ္ခန္းမွာ လုပ္ကိုင္ ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတိုင္း ဟာ ျပည့္တန္ဆာေတြ မဟုတ္သလို၊ အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္စီးေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ လည္း မဟုတ္ၾကပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲလြန္းတဲ့ အေျခအေန ေၾကာင့္သာ အဆင္ေျပသလို ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွား ေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

KTV ၊ အႏိွပ္ခန္းတြမွာ လုပ္ေနသူေတြက ဧည့္သည္ စိတ္ ေက်နပ္ေအာင္ ေဖ်ာ္ေျဖႏိုင္မွ ေဘာက္ဆူး ေကာင္းေကာင္း ရၾကတာပါ။ 

ဧည့္သည္က စိတ္မေက်နပ္လို႔ တျခား သူတစ္ေယာက္နဲ႔ လူစားလဲ ခံလိုက္ရင္ အခန္း၀င္တဲ့ Section ေၾကး ဆံုး႐ႈံးမွာကို ကဗ်ာက စိုးရိမ္ပါတယ္။ အႏွိပ္သမ လုပ္လာတာဟာ လပိုင္းသာ ရွိေနတာမို႔လို႔ “ဘိုင္” မ်ားမ်ား ရေရးကို သူမက ေမွ်ာ္လင့္တာပါ။ 

“ဘိုင္”မ်ားမ်ား ရိွတဲ့ အႏွိပ္သမဟာ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕ အားေပး အားေျမႇာက္မႈကို ခံရေလ့ရိွၿပီး သူမ်ားေတြ ထက္လည္း အခြင့္အေရး ပိုမို ရရိွၾကပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ “ဘိုင္”ေတြ အမ်ားႀကီး ရဖို႔ဆိုတာ ႐ုပ္ရည္ ေျပျပစ္႐ံု၊ စြဲေဆာင္ႏိုင္႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ဧည့္သည္ေတြ ကို ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ဆက္ဆံ တတ္ၿပီး၊ ဧည့္သည္ အလိုက် မၿငိဳမျငင္ ျပဳစု ေပးႏိုင္ဖို႔ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ပါတယ္။ 

အႏွိပ္ခန္းတြ၊ KTV ေတြမွာ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အမ်ားစု ကေတာ့ စီပြားေရး အေျခ အေနေၾကာင့္ တစ္နယ္ တစ္ေက်း ကေနလာၿပီး လုပ္ကိုင္ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိသားစု၀င္ အမ်ားစုက သူတို႔ ဘယ္လုပ္ငန္းခြင္မွာ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ ေနတာလဲ ဆိုတာ အမွန္အတိုင္း မသိရွိၾကပါဘူး။ 

ပြင့္လင္းလာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရး ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားစြာ ေပၚေပါက္ လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဆင့္ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ သူေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း အနည္းငယ္ ေပၚေပါက္ လာတာကို ေတြ႕ရေပမယ့္ KTV နဲ႔ အႏွိပ္ခန္းက အမ်ဳိးသမီးေတြ အတြက္ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေပၚေပါက္ဖို႔ ေ၀းေနဆဲပါပဲ။ 

ျပည္တြင္းမွာ လႈပ္ရွားမႈေတြ ျပဳလုပ္ ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီး အဖြဲ႕အစည္း တခ်ဳိ႕ဟာ ဟန္ျပ သက္သက္၊ စားေကာင္း႐ံု သက္သက္ အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရး အတြက္ ေဆာင္ရြက္ ေနၾကတာ မဟုတ္ေပမယ့္ လည္း တကယ္ ဖိႏွိပ္ခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ စား၀တ္ေနေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ဥပေဒ ျပင္ပကို ႐ိုး႐ိုး သားသား ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြကို အကာအကြယ္ ေပးႏိုင္ဖို႔ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္တာမ်ဳိး၊ အားသြန္ ခြန္စိုက္ ေဆာင္ရြက္တာ မ်ဳိးလည္း မေတြ႕ရပါဘူး။ အစိုးရ အေနနဲ႔ကလည္း ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေန မွန္ကို လက္ခံၿပီး ဒီလို လုပ္ငန္းခြင္ထဲက အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြ အခြင့္အေရး အတြက္ စဥ္းစား ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ အထူး လိုအပ္လွပါတယ္။ 

(The Messenger ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပ ခဲ့ဖူးေသာ ဆရာ ေမာင္ရွင္ေစာ ၏ KTV ကဗ်ာမွ ကဗ်ာ စာသား အခ်ဳိ႕အား ယခု ေဆာင္းပါးတြင္ အသံုးျပဳ ထားပါသည္။) 

Messenger