တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဖုန္ၾကားရွင္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ား တိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္ပြားရာ ကိုးကန္႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္
ခြင့္ရေဒသသို႔ သြားေရာက္သတင္းယူသည့္ The Voice သတင္းေထာက္ အပါအဝင္ ျပည္တြင္း
မီဒီယာေလးခုမွ သတင္းေထာက္ငါးဦး လိုက္ပါလာေသာ ၾကက္ေျခနီယာဥ္မွာ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၁ ရက္ေန႔က ပိတ္ဆို႔ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ခံခဲ့ရသည္။ ယင္းသို႔ ၾကက္ေျခနီယာဥ္ ဒုတိယအႀကိမ္ တိုက္ခိုက္ခံရမႈတြင္ The Voice သတင္းေထာက္ ဟိန္းသြင္ထက္၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို စာဖတ္သူမ်ား သိရွိေစရန္
ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ (အယ္ဒီတာ)
ရာသီဥတုသာယာေသာ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုတြင္ ၾကက္ေျခနီအလံ လႊင့္ထားေသာ ကားေလးတစ္စီး
ေတာင္ေပၚလမ္းကေလးအတိုင္း ေမာင္းႏွင္လာသည္။ တည္ေနရာကား တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဖုန္ၾကားရွင္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ား တိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားရာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေၾကညာထားသည့္ ကိုးကန္႔ကိုယ္ပိုင္
အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕နယ္အတြင္း ျဖစ္သည္။
ကားေပၚတြင္ ေလာက္ကိုင္ေဒသ မတည္ၿငိမ္မႈမ်ားကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သတင္းသြားယူၾကသည့္ ကြၽန္ေတာ္ အပါအဝင္ သတင္းေထာက္ငါးဦး၊ ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕နယ္ ၾကက္ေျခနီတစ္ဦး၊ ယာဥ္ေမာင္းတစ္ဦး၊ အရပ္သားႏွစ္ဦး၊ စစ္ေဘးေရွာင္ ဒုကၡသည္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးႏွင့္ ကေလးငယ္သုံးဦး ပါဝင္လာသည္။
“တပ္မေတာ္ယာဥ္တန္းကလြဲၿပီး ေတာ္႐ုံ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေလာက္က အတက္အဆင္း မလုပ္ၾကဘူးေလ၊ လုံၿခံဳမႈမရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ၾကက္ေျခနီယာဥ္ ဆိုရင္ေတာ့ မပစ္ေလာက္ပါဘူး” ဟု ေလာက္ကိုင္ေဒသ ကြပ္ကဲမႈစစ္ဌာနခ်ဳပ္ (ဒကစ) မွ တပ္မေတာ္ အရာရွိတစ္ဦးက လုံၿခံဳေရး အေျခအေနကို တြက္ဆ၍ ဆိုခဲ့သည္။
ပုံေသတြက္ဆ၍ေတာ့မရ။ ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕အတြင္း စစ္ေဘးေရွာင္ ဒုကၡသည္မ်ားကို ကယ္ဆယ္ေနသည့္ ၾကက္ေျခနီ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တန္း ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၇ ရက္ေန႔က ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ခံထားရသည္မွာ ယခုေလးရက္သာ ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်င္းေရႊေဟာ္မွ ေလာက္ကိုင္သို႔ မိုင္တစ္ရာေက်ာ္ အလာခရီးတြင္လည္း ၾကက္ေျခနီ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ျဖင့္သာ လိုက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မည္သည့္
အေႏွာင့္အယွက္မွ် မႀကံဳခဲ့။
ခ်င္းေရႊေဟာ္သို႔ အျပန္ခရီးအတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာက ႏွစ္ခုသာရွိသည္။ ၾကက္ေျခနီ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ျဖင့္ မလိုက္ပါက တပ္မေတာ္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တန္း သုံး၍ ျပန္ဆင္း႐ုံသာရွိသည္။
ေဒသအေျခအေနသည္ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားသည္ တပ္မေတာ္ယာဥ္တန္းမ်ားကိုသာ ဦးတည္တိုက္
ခိုက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရွိျခင္းေၾကာင့္ လုံၿခံဳမႈ မရွိႏိုင္ဟု သတင္းေထာက္ အားလုံးက သုံးသပ္သည္။
“တပ္ယာဥ္တန္းေတြက အမ်ားဆုံး ထိေနတာ ဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔လိုက္ရင္ အေျခအေန ဆိုးသြားႏိုင္တယ္” ဟု 7 Day Daily သတင္းေထာက္က ဆိုသည္။
ထို႔ေနာက္ အားလုံး၏ သေဘာတူညီခ်က္အရ ၾကက္ေျခနီ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ျဖင့္သာ ခ်င္းေရႊေဟာ္ၿမဳိ႕
သို႔ ျပန္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကၿပီး ေလာက္ကိုင္ေဒသ ကြပ္ကဲမႈ စစ္ဌာနခ်ဳပ္သို႔ သတင္းပို႔၍ ေတြ႔ႀကံဳရ
မည္မ်ားကို ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရင္း ၿမဳိ႕ျပင္သို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။
“ၾကက္ေျခနီအလံကို ေလထဲမွ လြင့္ေနေအာင္ လက္နဲ႔ဆြဲထားပါ” ဟု ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေမာင္းက
ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕ အထြက္တြင္ ေနာက္ခန္းသို႔ လွမ္း၍ ေျပာေနသည္။ ေရွ႕ခန္းတြင္ ယာဥ္ေမာင္း၊ ၾကက္ေျခနီတစ္ဦးႏွင့္ အလယ္ခုံတြင္ သတင္းေထာက္သုံးဦး လိုက္ပါလာၿပီး ေနာက္ဖုံး အမိုးအပြင့္ေပၚတြင္ က်န္သတင္းေထာက္သုံးဦး၊ အရပ္သားတစ္ဦးတို႔ လိုက္ပါလာသည္။ ခရီးစ၍ မိနစ္ပိုင္းမွ်သာ
ေမာင္းရေသးသည္။ ကားက ႐ုတ္တရက္ ထိုးရပ္သြားသည္။
“ဘရိတ္ကပ္ေနတာပါ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ေရေလာင္းလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ” ဟု ယာဥ္ေမာင္း
က ေျပာေျပာဆိုဆို ကားေပၚမွဆင္းကာ လမ္းေဘးရွိ ေရအုတ္ကန္အတြင္းမွေရျဖင့္ ကားေရွ႕ဘီးကို
ေလာင္းေလသည္။
အျပန္ခရီးက အဆင္းလမ္းျဖစ္၍ လမ္းတြင္ ေခ်ာက္ထဲသို႔ ထိုးက်ေနေသာ ကားမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ထားသည့္ သတင္းေထာက္မ်ားကေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ကိုယ္စီ ျဖစ္ေနသည္။
ကားေရွ႕ဘီးကို ေရသုံးႀကိမ္ေလာင္း၍ ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္လာရာ ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕နယ္ ပါစင္ေက်ာ္
ေက်း႐ြာအနီး အေရာက္တြင္ ေလာက္ကိုင္မွ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာေသာ စစ္ေဘးေရွာင္ ဒုကၡသည္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုသူမ်ားကို ၾကည့္ရသည္က မသက္သာ။ ကေလးအေမမ်ားကို ဦးစားေပး၍ ကားေနာက္တြင္ ေနရာေပးကာ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေပၚတြင္ လိုက္ပါလာသူ စစ္ေဘးေရွာင္ ဒုကၡသည္တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ ေဒၚဝင္းျမ (အမည္လြဲ) က သူမ၏ ကေလးကို ႏို႔တိုက္ရင္းျဖင့္ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာတို႔ရယ္ ကြၽန္မတို႔မွာ လာေခၚမယ့္
သူလည္း မရွိဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿပီး ေျခလ်င္ဆင္းလာတာပါ” ဟု ဆိုသည္။
ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕သို႔ လာေရာက္ကယ္ဆယ္သည့္ ၾကက္ေျခနီယာဥ္မ်ား ပစ္ခတ္ခံရၿပီးေနာက္ မည္သည့္ကယ္ဆယ္ေရးမွ် လုပ္ေဆာင္ျခင္းမရွိဘဲ ေခတၱရပ္နားထားမႈကို သိရွိထားၿပီး ျဖစ္၍
ေဒၚဝင္းျမ ေျပာခ်င္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားလည္ပါသည္။
“လုံထန္ေက်း႐ြာကို ေရာက္ေတာ့မယ္ ေရွ႕ဆိုရင္ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး” ဟု ယာဥ္ေမာင္းက ဆိုသည္။ ယင္းေက်း႐ြာအနီးတြင္ ေလာက္ကိုင္သို႔ တက္သည့္ တပ္မေတာ္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တန္းမ်ား ပစ္ခတ္ခံရမႈ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ပြားေသာ ေနရာျဖစ္၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ မစိမ္းလွေပ။
“ဟိုေန႔ကေတာ့ တပ္မ (၁၁) က တက္ရွင္းထားတယ္ ေျပာတယ္။ အဲဒီကတည္းက ဘာမွ မၾကားရေတာ့
ဘူးေလ။ ေျပးၿပီရွိမွာေပါ့” ဟု အတူလိုက္ပါလာေသာ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ဝင္ တစ္ဦးက ေတြးေတြးဆဆ ဆိုလာသည္။
ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔မ်ားက ေခ်ာင္းေျမာင္းပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ အဆိုပါ႐ြာအနီးရွိ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းအခ်ဳိ႕ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမႈမ်ား မၾကာခဏဆိုသလို ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိသည္။
ယင္းေနာက္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းမ်ားက လက္နက္ႀကီးပစ္ကူမ်ားျဖင့္ ရွင္းလင္းေၾကာင္း ခ်င္းေရႊေဟာ္အေျခစိုက္ တပ္မ (၁၁) ထံမွ သိရွိထားၿပီး ျဖစ္သည္။
ကိုးကန္႔ေဒသတြင္ စစ္ျဖစ္ပြားလ်က္ ရွိျခင္းေၾကာင့္ စစ္ေဘးေရွာင္ေက်း႐ြာမ်ား အလားတူပင္ လုံထန္ေက်း႐ြာတြင္လည္း လူသူေလးပါး အရိပ္အေယာင္မွ်ပင္ မေတြ႔ရေပ။
လုံထန္႐ြာကို ေက်ာ္ျဖတ္လာၿပီးေနာက္ ယာဥ္ေပၚရွိလူမ်ား အားလုံး စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားၾကသည္။ သတင္းေထာက္မ်ားကလည္း ျဖတ္လာသမွ် လမ္းေဘးရွိ အရာမွန္သမွ်ကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္သူ႐ိုက္
၊ ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕တြင္း တိုက္ပြဲမ်ားကို ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသူေပး ေဆြးေႏြးလ်က္ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကားေလးသည္ လုံထန္႐ြာ ေတာင္ေပၚအဆင္းလမ္းအတိုင္း ၾကက္ေျခနီအလံ တလူလူ လႊင့္ထူလ်က္ ေမာင္းႏွင္လ်က္ရွိသည္။
ယင္းအခ်ိန္မွာပင္ ေထာင္းခနဲ အသံျမည္ဟီးလ်က္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အမိုးကို အားျပင္းျပင္းတစ္ခု ထိမွန္သံၾကားလိုက္ရသည္။ အရာအားလုံး တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္ ယာဥ္ေမာင္းက “ငါတို႔ကိုပစ္ၿပီေဟ့” ဟု အသံျမႇင့္၍ ခပ္ျပင္းျပင္းေအာ္လိုက္သည္။
ယာဥ္ေမာင္းေအာ္သံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ “ပေတာက္ ပေတာက္ ထိန္း” ဟူေသာ အသံမ်ား ဆက္တိုက္ထြက္ေပၚလာၿပီး တရႊီရႊီအသံမ်ား နံေဘးက ျဖတ္သြားကာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အတြင္း ထိုင္ခုံေနာ
က္မွီ စုတ္ဖြာသြားသည္ကုိ ျမင္လိုက္ရသည္။
“ကားကို ပစ္ေနၿပီဟ လုပ္ၾကပါဦး။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ” ဟူေသာ ေဆာက္တည္ရာမရ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၾကၿပီး ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ေဘးတံခါးသို႔ က်ည္ေဖာက္ဝင္သြားသည္။
အုန္းခနဲ အသံႏွင့္အတူ ကားေရွ႕ပိုင္း အနည္းငယ္ ေျမာက္သြားၿပီး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ထိုးရပ္သြားသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ေသနတ္သံမ်ား ဆူညံေနသည္။ ကားေရွ႕ပိုင္းကို က်ည္ထိမွန္သံမ်ား ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ဝင္က “ငါ့ကို ထိသြားၿပီေဟ့၊ ဆင္းဆင္း ကားေပၚက ဆင္းၾက” ဟု ဆိုလိုက္သည္။
ကားတံခါးက ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ လက္ထဲရွိ ကင္မရာကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ တံခါးေပါက္မွ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ဆင္းလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အုန္းခနဲအသံ ထြက္ေပၚလာၿပီး ကားေရွ႕ပိုင္း လမ္းေပၚရွိ ဖုန္လုံးႀကီး ေထာင္းထသြားသည္ကို ျမင္ရသည္။ နားအတြင္း တဝီဝီအသံမ်ားသာ ၾကားေနရသည္။ သတင္းေထာက္မ်ား အားလုံးသည္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ အေနအထားျဖင့္ လမ္းေဘးေရေျမာင္းက်ဥ္းေလးအတြင္း အလ်ားလိုက္ ဝပ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။
“ပေတာက္ ပေတာက္” “ထိန္း ထိန္း” ဆိုေသာ ေသနတ္သံမ်ားက မရပ္။ ဘယ္နားက ဘယ္လိုပစ္ေနသည္ကို မသိေသာ္လည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစား ႏိုင္ေပ။ အကာအကြယ္ဟု ယူဆရေသာ ေရေျမာင္းက်ဥ္းေလး အတြင္းကိုသာ ကိုယ္ကို တိုးဝင္ေနရသည္။
ကြန္ကရစ္ျဖင့္ အက်အန ေဖာက္ထားျခင္း မရွိေသာ သာမန္ေရစီးေျမာင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတြင္း ခႏၶာကိုယ္က မဆံ့။ ေသနတ္သံမ်ား ရပ္သြားသည္ဟု ယူဆရခ်ိန္တြင္ ခႏၶာကိုယ္ အေနအထားကို အနည္းငယ္ျပင္မိသည္။
ယင္းသို႔ မဆိုသေလာက္ လႈပ္ရွားမိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပဳိင္နက္တည္း “ထိန္းထိန္း” ဟူေသာ ေသနတ္
သံမ်ား ေသာေသာညံကာ ေခါင္းေပၚရွိ ေျမစာပုံမ်ားကို က်ည္ဆန္ထိမွန္ၿပီး ဖြားခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
တစ္ဆက္တည္းပင္ “ရႊီ..အုန္း” ဆိုေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည့္ခဏ ရင္ဘတ္ကို တစ္စုံတစ္ခုက အားျဖင့္ ေဆာင့္တြန္းလိုက္သလို ခံစားရၿပီး မ်က္လုံး၊ နား၊ ႏွာေခါင္းမ်ား အတြင္းသို႔ သဲမ်ား အလုံးလိုက္ ဝင္လာသည္။
“လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္တာဟ။ အားလုံးေတာ့ ေသကုန္ေတာ့မွာပဲ” ဟု ယာဥ္ေမာင္း၏ အသံကို ၾကားရသည္။ မ်က္လုံးကို အနည္းငယ္ပြတ္၍ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ အေနအထားက မေရႊ႕ရဲေသး။
“အားလုံးမလႈပ္နဲ႔၊ လႈပ္တာျမင္တာနဲ႔ ထပ္ပစ္တာ” ဟု ျပည္ေထာင္စုေန႔စဥ္ သတင္းေထာက္၏ ခပ္တိုးတိုး သတိေပးသံကို ၾကားရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ေတာ့ ဖုန္မႈန္႔မ်ားျဖင့္ မႈံမိႈင္းလ်က္။ မည္သည့္အရာမွ် သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရ။ ေရေျမာင္းေဘးရွိ သစ္ပင္တြင္ က်ည္ဆန္ထိမွန္ထားေသာ သစ္႐ြက္မ်ားက တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်လ်က္ရွိသည္။ သတိထားမိသည္က ပစ္ခတ္ရင္းျဖင့္ တ႐ုတ္စကား ႏွစ္ခြန္းကို ထင္ထင္ရွားရွား ၾကားရေသာ္လည္း နားမလည္၍ ဘာေျပာသည္ကို မသိေပ။
နာရီဝက္ခန္႔ စိတ္ႀကဳိက္ေမႊေႏွာက္ ပစ္ခတ္ရ၍ ေမာသြားေသာေၾကာင့္လား သို႔တည္းမဟုတ္ အသက္ရွင္သူမရွိဟု တြက္ဆ၍ေလာမသိ ေသနတ္သံမ်ား ရပ္ဆိုင္းသြားသည္။
လက္ဖ်ံနားတစ္ဝိုက္ နာေနသည္ကို သိေသာ္လည္း မသိမသာ လႈပ္ၾကည့္ေသာအခါ ေသနတ္ဒဏ္ရာ ဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆးႏိုင္ျခင္း မရွိႏိုင္ေသးေပ။ နားတို႔က အူထြက္ေနသည္ကို သတိထားမိၿပီး မည္သည့္အသံမွ် ထပ္မံမၾကားရေတာ့ေပ။
“ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ထိထားတယ္။ ေသြးေတာ္ေတာ္ ထြက္ေနတယ္” ဟူေသာ အသံကို ပထမဆုံးၾကားရသည္။ မ်က္လုံးကို အားယူဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး အေနအထားတြင္ လဲေနေသာ ယာဥ္ေမာင္းထံမွျဖစ္ၿပီး ထိုသူ၏ လက္ဖ်ံတြင္ ေသြးမ်ားစီးက်ေနကာ အ႐ိုးထြက္ေနသည္ကိုပါ ျမင္ရသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔အနားသို႔ အကူအညီေပးရန္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ တိုးကပ္သြားသည္။ လႈပ္ရွားမႈကို မျမင္မိေစရန္ ႀကဳိးစားရျခင္းေၾကာင့္ ယာဥ္ေမာင္းေဘးသို႔ ဝမ္းလ်ားေမွာက္သြားရသည္မွာ တစ္ကမာၻခန္႔ ၾကာသည္ဟု ထင္ရသည္။
အနားကို ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္တြင္ သူ႔တြင္ ဒဏ္ရာရရွိထားသည္က ဝမ္းဗိုက္တြင္ တစ္ခ်က္ႏွင့္ တင္ပါးဆုံတြင္ တစ္ခ်က္ က်ည္ဝင္ဒဏ္ရာကို ထပ္ေတြ႔ရသည္။
ေအာက္တြင္ဝတ္ထားေသာ တီရွပ္အက်ႌအျဖဴကို ခြၽတ္ေပး၍ ယာဥ္ေမာင္း၏ ဒဏ္ရာရလက္ကို စီးေပးလိုက္ေသာ္လည္း ေသြးထြက္လြန္မည္ကို စိုးရိမ္ေနပုံရသည္။
“ကြၽန္ေတာ့္ဗိုက္ကိုလည္း တစ္ခုခုနဲ႔ စည္းထားခ်င္တယ္“ ဟု သူက စိုးရိမ္စြာ ဆိုလာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ အနီးရွိ 7 Day Daily သတင္းေထာက္ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ သူေပးမည္ဟုဆိုကာ သူ႔ရွပ္အက်ႌကို ခြၽတ္ကာလွမ္းပစ္ေပးသည္။ ယင္းေနာက္ ဝမ္းဗိုက္ကိုပါ ထပ္၍စည္းေပးထားရသည္။ လႈပ္ရွားမႈကို ျမင္ပါက ထပ္မံပစ္ခတ္မည္ကို စိုးရိမ္ရေသာေၾကာင့္ အားလုံးက ဝမ္းလ်ားေမွာက္လ်က္။
ယာဥ္ေမာင္းတြင္ ပါလာေသာဖုန္းျဖင့္ ခ်င္းေရႊေဟာ္ တပ္မ (၁၁) ကို ဆက္သြယ္ရန္ ႀကဳိးစားေသာ္လည္း ဖုန္းလိုင္းမမိေပ။ က်န္လူမ်ားတြင္လည္း ဖုန္းက မည္သည့္ေနရာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီမ သိေတာ့။
“ဘယ္သူထိေသးလဲ” ဟု ျပည္ေထာင္စုေန႔စဥ္ သတင္းေထာက္က ဆိုသည္။ အားလုံးခ်ိတ္ဆက္
ေမးျမန္ၾကည့္သည့္အခါ MRTV 4 သတင္းေထာက္တစ္ဦး၏ လက္ေမာင္း ထိထားသည္ကို သိရသည္။ ဒဏ္ရာရထားေသာ ယာဥ္ေမာင္းက စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းမ်ားကို ဖုန္းဆက္ရန္သာ မၾကာခဏ တိုက္တြန္းေနသည္။
သို႔ေသာ္ ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာမေပး။ ရွိသည့္ ဖုန္းကလိုင္းမမိ။ အဆက္အသြယ္ မရရွိလွ်င္ မည္သည့္ တပ္မေတာ္ယာဥ္တန္းမွ် လာေရာက္ကယ္ထုတ္မည္ မဟုတ္ေပ။ အရပ္သား ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ဆိုသည္ကား ပို၍မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ပစ္ခတ္ခံရၿပီးေနာက္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာျမင့္သည္အထိ မလႈပ္ရဲ။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ
ရထားေသာ လူနာမ်ား ေသြးထြက္လြန္မည္ကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။
“အခု အပစ္ခံရတာ ႏွစ္ဖက္ညႇပ္ပစ္တာ။ အားလုံး ကားလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီက ေတာင္ေၾကာေတြ
ေပၚမွာ ရွိေနတယ္” ဟု ဒဏ္ရာရ ယာဥ္ေမာင္းက ဆိုသည္။
အေပၚစီးမွ ျမင္ရသည္ ဆိုေသာ္လည္း အေမွာင္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ျမင္ကြင္းမရွင္းႏိုင္ေတာ့။ ယင္းေၾကာင့္ အေမွာင္ကို ေစာင့္ရေပေတာ့မည္။
လက္နက္ႀကီးဒဏ္ေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ဘီးေလးဖက္လုံး ေပါက္သြားကာ ယာဥ္တစ္ခုလုံးက ဆန္ခါေပါက္ျဖစ္ေနၿပီဟု ကား၏နံေဘးတြင္ ဝပ္ေနသူ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ဝင္က အေျခအေနကို ဆိုလာသည္။
သူ၏ လက္ေမာင္းတြင္ က်ည္ဆန္ဝင္ထား၍ မလႈပ္ႏိုင္။ ထိုသူမွာ လမ္းမေပၚတြင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အနားသို႔ကပ္ရန္ မလြယ္ကူေပ။ ထို႔အျပင္ ထပ္မံစိုးရိမ္မိသည္က အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ား ျဖစ္
သည္။ ေသနတ္စတင္ပစ္ခတ္ခ်ိန္တြင္ ကေလးငယ္မ်ား အသံကို ၾကားရေသာ္လည္း လက္နက္ႀကီး ေပါက္ကြဲသံမ်ား အၿပီးတြင္ အသံတိတ္သြားေလသည္။
“ကေလးမေအနဲ႔ ကေလးေတြက ကားေပၚမွာ က်န္ခဲ့တယ္ဟ။ ဒုကၡပါပဲ” ဟု အတူလိုက္ပါလာသူ MRTV 4 သတင္းေထာက္က ဆိုသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ခပ္တိုးတိုး ေခၚၾကည့္ေသာ္
လည္း ျပန္ထူးသံမၾကားရ။
ယင္းအခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ဖုန္းျမည္သံတစ္ခုကို ၾကားရသည္။ အားလုံး ဝမ္းသာအားရျဖင့္ “ဟာဖုန္းပဲ ဘယ္သူ႔ဖုန္းလဲ လိုက္ရွာလိုက္ရွာ ဘယ္နားမွာလဲ” ဟု ေရရြတ္ၾကေသာ္လည္း မည္သူမွ် ေခါင္းမ
ေဖာ္ႏိုင္ေသးေပ။ ယခုအခ်ိန္အထိ မျပန္ေသးဘဲ ေစာင့္ဆိုင္းေနလွ်င္ လႈပ္ရွားမႈ ျမင္သည္ႏွင့္ ေနာက္
တစ္ႀကိမ္ ထပ္၍ပစ္ခတ္ခံရႏိုင္သည္ကို အားလုံး သိထားႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း သိပ္မၾကာလိုက္ေပ ဖုန္းဝင္သံ ထပ္မံျမည္လာၿပီးေနာက္ ဖုန္းတည္ေနရာကို သိရွိသြားကာ အနီးဆုံးရွိသူတစ္ဦးက ေကာက္ကိုင္၍ စကားေျပာေလသည္။
“ဟလို ဗိုလ္မွဴးလား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းေထာက္ေတြပါတဲ့ကား ပစ္ခတ္ခံရပါတယ္။ လုံထန္အဆင္း
မွာပါ” ဟု 7 Day Daily သတင္းေထာက္ကေျပာၿပီး ဟိုဘက္က ေမးသည္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ျပန္ေျဖ
ေလသည္။
ခ်င္းေရႊေဟာ္ တပ္မ (၁၁) သို႔ ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕မွ ျပန္ဆင္းလာမည္ဟု ႀကဳိတင္သတင္းပို႔ထားျခင္း၏ ရလဒ္ဟု အားလုံးဝမ္းသာစြာ သေဘာေပါက္လိုက္ၾကသည္။
“ဗိုလ္မွဴး ဖုန္းဆက္တယ္။ ခုထိေရာက္မလာလို႔ စိတ္ပူၿပီး ဖုန္းဆက္တာတဲ့၊ အနီးဆုံးစစ္ေၾကာင္းကို လႊတ္လိုက္မယ္တဲ့ ဒဏ္ရာရသူေတြ ေတာင့္ထားပါ လို႔ေျပာတယ္” ဟု ဆိုလာသည့္ 7 Day Daily သတင္းေထာက္၏ စကားအဆုံးတြင္ အားလုံး ထခုန္မတတ္ ဝမ္းသာမိေသာ္လည္း မလႈပ္ရွားရဲေသး။ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းမ်ား ေရာက္လာခ်ိန္ကိုသာ ထပ္မံေစာင့္ရေပေတာ့မည္။
ဒဏ္ရာရ ယာဥ္ေမာင္းက ေသြးထြက္လြန္ေန၍ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာေန၍ သူ၏ လက္ကိုကိုင္ကာ “သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ကယ္ဆယ္ေရး ေရာက္လာမွာပါ” ဟု ဆိုကာ က်ည္ထိထား၍ ေသြးမ်ားထြက္ကာ တုန္ေနေသာ သူ၏ေျခေထာက္ကို ဖိေပးထားလ်က္ အားေပးစကား ေျပာေနရသည္။
ဖုန္းျဖင့္ဆက္သြယ္ၿပီးေနာက္ နာရီဝက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အသံကို ၿပဳိင္တူၾကားလိုက္ရၿပီး တပ္မေတာ္ယာဥ္တန္း လာၿပီဟူေသာ ျပည္ေထာင္စုေန႔စဥ္ သတင္းေထာင္၏ သတင္းေပးစကားကို ၾကားလိုက္ရသည္။သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္ေတာင္ေၾကာေပၚတြင္ ပစ္ခတ္မည့္အဖြဲ႔မ်ား ရွိ၊ မရွိ မေသခ်ာ၍ မထရဲၾက။
အခ်ိန္ကား ညေန ေျခာက္နာရီ ထိုးၿပီျဖစ္၍ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစျပဳေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ ေတြးထင္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ တပ္မေတာ္ယာဥ္တန္း ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ တစ္ဖက္ေတာင္ေၾကာေပၚမွ မီးပြင့္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ခဏ တစ္ၿပဳိင္နက္ “ပေတာက္ ပေတာက္ ေျဗာင္း” ဟူေသာ ေသနတ္သံကိုပါ ၾကားလိုက္ရသည္။
ေတာင္ေၾကာေပၚႏွင့္ ေျမျပင္အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ေနၾကသည္မွာ ကမာၻပ်က္သည့္ႏွယ္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ဆူညံေနေလသည္။
သစ္ကိုင္းမ်ား ထက္ပိုင္းႀကဳိးကာ အနီးရွိ ေျမစာပုံမ်ား ဖြာခနဲ႔ လြင့္စင္သြားသည္။
“ညီေလးတို႔ အားတင္းထား ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ခဏေန ျပန္ရမွာေနာ္။ ဒီေကာင္ေတြက ပစ္ေျပးအဆင့္ေတြပါကြာ” ဟုတပ္မေတာ္သားတစ္ဦးက ေျမာင္းအတြင္းဆင္းကာ ေနရာယူ
လ်က္ ေျပာသည္။
ယင္းေနာက္ “အုန္းခနဲ” အသံမ်ားကို ဆက္တိုက္ၾကားလိုက္ရၿပီး တပ္မေတာ္သားတစ္ဦးက “ျမင္လား အစ္ကို ပစ္လိုက္တာ။ ဘယ္ရမလဲ အဲဒါ ၄၀ မမ လို႔ ေခၚတယ္။ ပစ္ခ်က္ ဒါ႐ိုက္ပဲ” ဟု ဟာသေႏွာလ်က္ ဆိုသည္။
ထိုသူမ်ားက ေျပာရင္းပစ္ေနၾကေသာ္လည္း ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈ မရွိသူမ်ား ျဖစ္သည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလုံးကေတာ့ နားမ်ားကို လက္ဝါးျဖင့္ပိတ္ကာ ဦးေခါင္းကို ေျမႀကီးႏွင့္ တစ္သားတည္း ကပ္ထားရသည္။
စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္သာ ၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ဖက္ေသနတ္သံမ်ား ၿငိမ္သက္သြားသည္။
“ျမင္လား ပစ္ေျပး ဆိုတာ အဲဒါေျပာတာေပါ့။ ေျပးၿပီေလ ဘယ္ရမွာလဲ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ၄၀ သုံးလုံး ေကြၽး
လိုက္တာ ျမင္လား” ဟု တပ္မေတာ္သားတစ္ဦး၏ အသံကိုသာ ၾကားရသည္။
ယင္းေနာက္ ေရေျမာင္းမ်ားအတြင္းရွိ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနသူမ်ားကို လုံထန္ေက်း႐ြာ အတြင္းရွိ တဲကုပ္အတြင္းသို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ကယ္ထုတ္သည္။
“ဘယ္သူေတြ ထိေသးလဲ။ သတင္းေထာက္ ဘယ္ႏွေယာက္ ထိထားလဲ” ဟု ဒုတပ္ရင္းမွဴးက ေမးျမန္းၿပီး လူေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္ေနသည္။
အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး တင္ပါးထိထားၿပီး ကေလးငယ္မ်ားမွာ အထိအခိုက္ မရွိေသာေၾကာင့္ အားလုံးက စိတ္ေအးသြားမိသည္။
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ ကေလးကို မထိလို႔။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကေလးအသံတိတ္သြားေတာ့ စိုးရိမ္မိတာ” ဟု အားလုံးက ေမးျမန္းေသာအခါမွ ကေလးငယ္မ်ားကို ငိုယိုအသံမထြက္ေစရန္ ပါးစပ္ကို အဝတ္မ်ားျဖင့္ ထည့္သြင္းပိတ္ထားရေၾကာင္း အမ်ဳိးသမီးက ငိုယိုကာ ရွင္းျပသည္။
“ကြၽန္မတို႔လည္း ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိဘူးေလ။ အေသပစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အသံထြက္တာသိရင္ ဆက္ပစ္ေနမွာေပါ့” ဟု သူမက ဆိုသည္။
သူမထိုင္ေနေသာ ကားအတြင္းသို႔ လက္နက္ႀကီး က်ေရာက္ေသာ္လည္း မေပါက္ကြဲေၾကာင္း တပ္မေတာ္သားတစ္ဦးက ဆိုသည္။
မည္သည့္ေနရာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့မွန္း မသိေသာ ကင္မရာမ်ားကို ျပန္ေတြ႔သည္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားအတြက္ ကံေကာင္းသည္ဟုပင္ ဆိုရမည္။
“လူေသခ်င္ေသပေစ ကင္မရာေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မကြာ ရွိထားတယ္ဗ်ာ။ ေသသြားရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားခဲ့ရတဲ့ခရီးက အလကား မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ” ဟု 7 Day Daily သတင္းေထာက္က ဆိုသည္။
လာေရာက္ကယ္တင္ေသာ စစ္ေၾကာင္းျဖင့္ပင္ အားလုံးျပန္လိုက္လာရန္ တပ္မေတာ္ အရာရွိတစ္ဦးက ေျပာဆိုသည္။“ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကားနဲ႔သြားလို႔ မရဘူး။ ကားနဲ႔ သြားလို႔ မီးေရာင္ျမင္ရင္
လမ္းမွ ထပ္ပစ္ခံရႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အားလုံး ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရမယ္” ဟု ၎ကဆိုသည္။
ႏွစ္ဖက္ပစ္ခတ္မႈမ်ား ရပ္တန္႔သြားၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ညေမွာင္ခ်ိန္ ေရာက္ရွိေနေသာေၾကာင့္ တစ္ဖက္ ရန္သူ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္ကို သိရွိရန္ မလြယ္ကူေၾကာင္း တပ္မေတာ္သားတစ္ဦးက ရွင္းျပသည္။“ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းလိုက္သြားတာ ပိုေကာင္းမယ္။ ပစ္သံၾကားတာနဲ႔ လမ္းေဘးေတာင္နံရံကို ေျပးကပ္ပါ” ဟု ၎ကဆိုသည္။
ေရာမေရာက္ ေရာမလိုပင္ က်င့္ရမည္ ဆိုသည့္အတိုင္း အသက္အႏၲရာယ္ လုံၿခံဳေရးအတြက္ မွာၾကားသည့္ အတိုင္းသာ လုပ္ရမည္ကို သတင္းေထာက္မ်ား အားလုံး သေဘာေပါက္ၾကသည္။
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ထဲက က်န္တဲ့လူ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေရးျဖစ္ေအာင္ေရးပါ” ဟု အခ်င္းခ်င္းၾကား
႐ုံ ေျပာမိသည္။
ဒဏ္ရာရလူနာမ်ား ထမ္းစင္ေပၚတင္အၿပီးတြင္ အျပန္ေျခလ်င္ခရီးကို တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းႏွင့္အတူလိုက္
ရန္ ျပင္ဆင္ၾကေလၿပီ။ ေတာင္ေၾကာႏွစ္ဖက္ေပၚမွ ညႇပ္ပိတ္ပစ္ခတ္ခံရၿပီးေနာက္ သုံးနာရီေက်ာ္အၾကာတြင္ လုံထန္ေက်း႐ြာအနီးက အျပန္ခရီးကို စတင္သည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ လာေရာက္ကယ္ဆယ္ေသာတပ္မေတာ္ယာဥ္တန္းပစ္ခတ္ခံရျခင္းေၾကာင့္
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တစ္စီး ေတာင္ခါးပါးယံကို တိုက္မိၿပီး ေရွ႕ပိုင္းေၾကမြေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
“ယာဥ္ေမာင္းတပ္သား ထိတယ္။ အခု ကြမ္းလုံေဆး႐ုံကို ပို႔ထားတယ္” ဟုတပ္မေတာ္သားတစ္ဦးက ဆိုသည္။
ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕အျပန္ခရီးတြင္ နာမည္ေက်ာ္ လုံထန္ေက်း႐ြာတိုက္ပြဲကို ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳရေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ တိုက္ပြဲအတြင္း ပိတ္မိေနသူမ်ား အခ်ဳိ႕တြင္ ဖိနပ္မ်ားမရွိေတာ့။ အားလုံးသည္ ဖုန္တေသာေသာႏွင့္ ေသြးေပေနေသာ အဝတ္အစားမ်ား ကိုယ္စီ။
လေရာင္မရွိေသာေၾကာင့္ ၾကယ္ေရာင္မ်ားျဖင့္ လမ္းကို မသဲမကြဲျမင္ေနရခ်ိန္တြင္ ဖိနပ္မပါေသာ ေျခဖဝါးျဖင့္ အျပန္လမ္းကို စေလွ်ာက္မိသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္ ရာသီဥတုက အေပၚအေႏြးထည္ တစ္ခုသာ က်န္ေတာ့သည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မညႇာမတာ။ အ႐ိုးကြဲမတတ္ ေအးေနသည္။ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လုံးတြင္ ၾကယ္ေရာင္မ်ားက မစုံတစုံ။ ဒီအခ်ိန္တြင္ တပ္မေတာ္ အရာရွိတစ္ဦးက ရယ္ရႊမ္းဖြဲ႔ရင္း“မေၾကာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ဆို ပုံမွန္ျဖစ္သြားမွာပါဗ်ာ။ အခုေတာ့ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ စစ္သတင္းေထာက္အစစ္ ျဖစ္သြားပါၿပီ” ဟု ဆိုလိုက္ေလသည္။
ဟိန္းသြင္ထက္
Yangon
