စစ္တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ဖူးတဲ့ အၿငိမ္းစားဆရာမတစ္ဦးရဲ႕ ရင္ဖြင့္စာ

Photo: စစ္တကၠသိုလ္မွ ဆရာမ တစ္ဦး 

မဂၤလာပါရွင္….

ကြ်န္မနာမည္ကေတာ့ ေဒါက္တာျမျမသန္း (ျငိမ္း) ျဖစ္ပါတယ္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေက်ာင္းဆရာမဘ၀နဲ ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳခဲ့တဲ့ကြ်န္မဟာ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အသက္ ၆၀ ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ျပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အျငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ကြ်န္မရဲ႔ေမြးရပ္ဌာေနျဖစ္တဲ့ လက္ပံတန္း ျမိဳ႔မွာပဲသားသမီးေျမးျမစ္ေတြနဲ႔တူတူေနထုိင္လွ်က္ရွိပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့သမီးမ်ားေတာင္ ယခုဆိုရင္ တကၠသိုလ္ဆရာမေတြျဖစ္ေနၾကပါျပီ။ မေန႔ကအင္တာနက္ေပၚက သတင္းတစ္ခုေၾကာင့္ကြ်န္မဘ၀မွာ ၀မ္းအနည္းဆံုးနဲ႔ စိတ္အထိခိုက္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မေျမးမေလးက သတင္းတစ္ခုကြ်န္မကိုလာျပခဲ့တယ္။ စစ္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းဆရာ/မအျငိမ္းစားေတြကို က်န္းမာေရးေထာက္ပံ့မည့္ အဖြဲ႔စည္းေလးတစ္ခုလုပ္မယ္ ဆိုတဲ့သတင္းပါ သတင္းဖတ္ဖတ္မိျခင္းမွာ က်မအရမ္း၀မ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ က်မဟာ စစ္တကၠသိုလ္မွာ (၄) ႏွစ္ တိတိတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ပါ။ ယခုလိုကိုယ့္တပည့္သားသမီးေလးေတြဟာ က်မတို႔ေတြအေပၚ သိတတ္မႈ၊ ေလးစားမႈရွိေလျခင္းဆိုျပီးက်မေပ်ာ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ရွင္ က်မဆက္ဖတ္ မိလိုက္တဲ့ သတင္းေလးတစ္ခုကေတာ့ က်မရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးနာက်င္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္း တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ၾကီးေနမ်ိဳးဇင္က က်မတို႔ဆရာမေတြအေနနဲ႔ ဗိုလ္ေလာင္းေတြကို ေရခဲထုပ္ ေရာင္းျပီး စာသင္ခဲ့ရေၾကာင္းႏွင့္ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားကက်မတို႔ဆီက ေရခဲထုပ္ေတြ၀ယ္ျပီး ဆရာတပည့္ျဖစ္ခဲ့ရ ေၾကာင္းေရးသားထားတာပါ။ က်မစာကိုဖတ္ျပီးျပီးျခင္း ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးခဲ့ရပါတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္းတစ္ဦးဟာ က်မတို႔ဆရာ/မေတြအေပၚ အဲဒီေလာက္ေတာင္ေစာ္ကားရက္ေလျခင္း ဆိုတဲ့အသိစိတ္ဟာ က်မအတြက္ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ပင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ က်မစစ္တကၠသိုလ္မွာ စတင္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔အမိန္႔က်လာခဲ့ခ်ိန္မွာ အရမ္းတုန္လႈပ္ ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကိုေျခခ်ရေတာ့မည့္အတြက္ စိတ္ပူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဒါဟာစစ္တပ္တစ္ခု၊ အမိန္႔ေတြအာဏာေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ က်မေနသားက်ပါ့မလားလို႔လဲ ပူပန္ခဲ့ရတာပါ။ က်မအထင္နဲ႔ျမင္ေတြလြဲခဲ့ေၾကာင္း စစ္တကၠသိုလ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေန႔မွာပဲစတင္သိရွိခဲ့ ရပါေတာ့တယ္။ အားလံုးကေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုၾကတယ္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိတယ္၊ က်မအတြက္ေနထိုင္ဖို႔ အခန္းတစ္ခန္းစီစဥ္ျပီးသား ဆိုတာလဲက်မ၀မ္းသာစြာသိခဲ့ရတယ္။ ေနာက္မွသိခဲ့ရတာက က်မအတြက္ စီစဥ္ထားတဲ့အခန္းဟာ သူတို႔တကၠသိုလ္ကအရာရွိအိမ္ေထာင္သည္ေတြေနတဲ့အခန္းဆိုတာကိုပါ။ ေရမီး မိလႅာ ကအစလိုေလေသးမရွိၾကိဳ တင္စီမံေပးထား တာကိုလဲေတြ႔ရပါတယ္။ စာေပ(၂)လို႔သူတို႔ေခၚတဲ့ ေနရာမွာ စာသြားသင္ဖို႔အတြက္လည္း က်မတို႔ဆရာ/မေတြေနထိုင္ရာေနရာေတြမွာ နံနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဖယ္ရီကားေတြ လာၾကိဳခဲ့ပါတယ္။ က်မတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဘူးတဲ့ ဘယ္တကၠသိုလ္မွာမွ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ေပးဘူးခဲ့ ပါဘူး။ 

က်မဗိုလ္ေလာင္းေလးေတြကိုစာစသင္ခဲ့တဲ့ေန႔ကေတာ့က်မဘ၀ရဲ႔အမွတ္တရပါပဲ။ အမိန္႔ေတြ စည္းကမ္းေတြ တင္းၾကပ္ေနတဲ့သူတို႔ရဲ႔သြင္ျပင္ဟာမာေက်ာခက္ထန္တယ္ထင္ရေပမယ့္ သူတို႔ဟာလည္းလူသားေတြပဲဆိုတာ က်မသိခဲ့ရတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္အမိန္႔နဲ႔လုပ္ၾကတယ္၊ ဘာလုပ္လုပ္ စည္းကမ္းနဲ႔လုပ္ၾကတယ္။ က်မသူတို႔ကို ေလးစားသလို သနားလဲသနားတယ္။ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ေလ့က်င့္ခန္း ေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့သူတို႔ဟာ စာသင္ခန္းမွာ တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္ငိုက္ၾကတယ္။ အိပ္ငိုက္လို႔က်မဆူေငါက္ျပီးအျပစ္ေပးရင္လဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာက်မ သူတို႔ကိုသနားလို႔အိမ္ကေနမုန္႔ေတြလုပ္လာတယ္ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ကိုမုန္႔ေကြ်းရင္ အားရ၀မ္းသာစားၾကတယ္။ အဲဒါက်မတို႔ဆရာတပည့္ၾကားထဲက သံေယာစဥ္နဲ႔ေမတၱာ တရားပါ။ ဗိုလ္ၾကီးေနမ်ိဳးဇင္ေျပာသလို က်မတို႔ဆရာ/မေတြဟာတစ္ခါမွ သူတို႔ကိုေရခဲထုပ္မေရာင္းဖူးပါဘူး။ သူတို႔ကိုမွ မဟုတ္ပါဘူး က်မတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ဘယ္တကၠသိုလ္မွာမွ တပည့္ေတြကိုေရခဲထုပ္ေရာင္းျပီး က်မ စာမသင္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက်မေမးခ်င္ပါေသးတယ္ စစ္တကၠသိုလ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ဆရာ/မေတြ ဗိုလ္ေလာင္းေတြကို မုန္႔ေရာင္းလို႔ရပါသလားဆိုတာ ဗိုလ္ၾကီးေနမ်ိဳးဇင္တို႔လို စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္းေတြ အားလံုးသိမွာပါ။ စစ္တကၠသိုလ္ကလဲ က်မတို႔ကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ အခက္ခဲမွန္သမွ်ျဖည့္ဆည္း ေပးခဲ့သလို အကူညီလိုတိုင္းလည္း အားတက္သေရာေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ၾကတာပါ။ က်မတို႔အတြက္သူတို႔ရဲ့ တပ္ေမြးေန႔တိုင္းမွာ လက္ေဆာင္တစ္ခုခုေပးပါတယ္။ ၀တ္စရာ၀တ္စံုကအစျဖည့္ဆည္းေပးၾကတယ္ အင္မတန္ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးခဲ့တဲ့တကၠသိုလ္ပါ။ အခုခ်ိန္ထိက်မတပည့္ေတြဟာ က်မကိုအေလးျပဳျပီးႏွုတ္ဆက္ တုန္းပါပဲ။ သူတို႔ႏွုတ္ဆက္တိုင္းလဲ က်မဦးညြတ္ျပီးျပန္ႏွုတ္ဆက္တုန္းပါ။ ဒါဟာဘယ္တကၠသိုလ္မွာမွမရွိတဲ့က်မတို႔ရဲ႔ ဆရာတပည့္ရင္းႏွီးမႈပါပဲ။ အဲဒါကိုက်မ ခုခ်ိန္ထိဂုဏ္ယူတယ္။ က်မတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္ ကာလမွာလည္း က်မအတြက္ဂါဒီယံလို႔ေခၚတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေလးေတြရရွိခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔တပ္ျပင္ထြက္တိုင္း က်မအိမ္မွာထမင္း ေခၚေကြ်းခဲ့တယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းသူတို႔က က်မကိုကန္ေတာ့ၾကတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ကန္ေတာ့ၾကလဲဆိုရင္ ဒီေန႔အထိပါပဲရွင္။ က်မတို႔ရဲ႔ဆရာတပည့္ရင္းႏွီးမႈဟာ ဗိုလ္ၾကီးေနမ်ိဳးဇင္ေျပာသလို အသျပာေတြမပါပါဘူး။ မရိုးသားမႈေတြမပါပါဘူး။ ေစတနာ ေမတၱာနဲ႔ သူမ်ားေတြနဲ႔မတူတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့သစၥာတရား ပါပါရွိခဲ့တာပါ။ ေနာက္ျပီးက်မတို႔ကိုစစ္တကၠသိုလ္ကလဲ ပစ္ထားခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ကြ်န္မအာမ ခံျပီးေျပာျပရဲပါတယ္။

ယခုလိုဗိုလ္ၾကီးေနမ်ိဳးဇင္အေနနဲ႔ က်မတို႔လိုစစ္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆရာ/မ အျငိမ္းစားေတြကို ကူညီေထာက္ပံ့မည့္ အဖြဲ႔စည္းလုပ္မည္ဆိုတာကို က်မ၀မ္းသာပီတိျဖစ္မိေပမယ့္ ဒီအလွဴဒါနကိုအေၾကာင္းျပဳျပီး က်မတို႔ကိုဓားစာခံျပဳလုပ္ကာ စစ္တကၠသိုလ္ကိုအပုပ္ခ်တာကေတာ့ မလုပ္သင့္မလုပ္အပ္တာပါပဲ။ က်မ ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္ကဆရာ/မေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဗိုလ္ေလာင္းေတြကို မုန္႔ေရာင္းျပီး စာမသင္ခဲ့ဘူးပါဘူး။ စစ္တကၠသိုလ္မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့က်မတို႔လို ဆရာ/မေတြ အတြက္ လည္း စစ္တကၠသိုလ္ဟာ ေကာင္းေသာ အမွတ္တရေတြသာ က်မတို႔ရင္ထဲမွာက်န္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဗိုလ္ၾကီး ေနမ်ိဳးဇင္ ၾကားသိႏိုင္ပါေစရွင္။

ေဒါက္တာျမျမသန္း၊ကထိက(ျငိမ္း)

လက္ပံတန္းျမိဳ႕။